(1933-2010) prozaik, krytyk literacki, historyk literatury, autor książek dla dzieci. Urodził się na Wileńszczyźnie w rodzinie z tradycjami ziemiańskimi. Po wojnie został repatriowany do Polski, gdzie mieszkał w Łodzi, Wrocławiu, Opolu i Gdańsku. Był pracownikiem naukowym Uniwersytetu Gdańskiego. Mocno odczuwał kondycję wygnańca z rodzinnej ziemi, tułacza – co znalazło wyraźne odbicie w jego twórczości – aż po latach odnalazł swoje miejsce na Kaszubszczyźnie, o której pisał: „Pierwsze lata spędzone na Kaszubach były latami powtórnego zakorzenienia się po repatriacyjnym exodusie 1946 roku. I oto po raz pierwszy od tamtych czasów poczułem, że wracam do siebie" (Ujrzane, w czasie zatrzymane). Twórczość Żakiewicza sytuowana jest w obrębie nurtu prozy kresowej, co więcej, może być uznana za klasyczną jej realizację. W kolejnych książkach autor z pietyzmem przywołuje świat północno-wschodnich Kresów Polski – najpełniej chyba w Sadze wileńskiej, na którą składają się trzy tomy: Ród Abaczów (1968), Dolina Hortensji (1975) i Wilcze łąki (1992). Wplatając w teksty wątki autobiograficzne, przedstawia dzieciństwo i młodość bohatera dorastającego na terenach pogranicznych, gdzie mieszały się rozmaite kultury, języki i religie. Jak to często bywa w tej odmianie prozy, kresowy świat u Żakiewicza znajduje się u progu nieuchronnej katastrofy, która bezpowrotnie go zniszczy, dlatego tak wiele jest w niej „wzniosłej tęsknoty”, nostalgii. Chcąc ocalić poprzez literaturę pamięć o świecie Kresów, Żakiewicz nasyca swoją prozę opisami przyrody, zwyczajów, starając się jednocześnie zachować specyfikę języka pogranicza, który łączy elementy pochodzące z różnych systemów językowych. Żakiewicz tematyzował w swojej prozie także problemy wygnańca, który po opuszczeniu rodzinnej ziemi, a zarazem „raju dzieciństwa”, szuka miejsca, które uznać by mógł za własne, próbuje się na nowo zakorzenić. Przy czym chodzi tu zarówno o zakorzenienie się w realnej przestrzeni (np. Ciotuleńka, 1988), jak i poszukiwanie metafizycznej sankcji życia (Ujrzane, w czasie zatrzymane, 1996). BIBLIOGRAFIA Chłopiec o lisiej twarzy, 1962. Liście, 1967. Ród Abaczów, 1968. Biały karzeł, 1970. To sen tylko, Danielu, 1973. Dolina Hortensji, 1975. Dziennik intymny mego N.N., 1977. Wilcze łąki, 1982, wyd. 1992. Ciotuleńka, 1988. Saga wileńska, 1992. Wilio, w głębokościach morza, 1993. Ujrzane, w czasie zatrzymane, 1996 Rosja, Rosja..., Gdańsk: Polnord, 2004. Tryptyk wileński, Gdańsk: słowo/obraz terytoria, 2006. Gorycz i sól morza. Gdańskie Smorgonie, Gdańsk: Słowo/obraz terytoria, 2000. [instytutksiazki.pl]