Czy można wrócić do życia po ćwierć wieku spędzonym za kratami? Czy świat, który kiedyś znaliśmy, będzie na nas czekał w tym samym miejscu? Jan Mrowiński, znany jako „Mrówa”, nie miał łatwego startu w życiu. Wychowany w domu, gdzie rządził przemocą ojciec-tyran, od dziecka marzył tylko o jednym – wyrwać się z piekła, zabrać matkę i siostrę w bezpieczne miejsce i zacząć od nowa. Gdy jego frustracja i chęć ucieczki osiągnęły punkt krytyczny, podjął decyzję, która zaważyła na jego przyszłości. Napad z bronią w ręku, który miał przynieść pieniądze na nowe życie, skończył się tragicznie. Śmiertelny postrzał, którego nie przewidział, zamknął mu drogę do wolności na 25 długich lat. Więzienie stało się jego światem. Śmierć matki, adoptowanie siostry przez obcą rodzinę i jej emigracja do Australii, a w końcu zerwany kontakt z ukochaną – wszystko to sprawiło, że Jan stracił ostatnie punkty oparcia. Był sam. Aby przetrwać, trenował boks w samotnej celi, czytał i medytował. Stał się więźniem niebezpiecznym, izolowanym od reszty osadzonych. Jedyną osobą, która przez lata dawała mu siłę, był trener boksu, zastępujący mu ojca. Gdy i on zmarł, Jan został kompletnie sam. Pod koniec odsiadki, gdy po raz pierwszy trafia do celi wieloosobowej, uświadamia sobie, jak bardzo świat się zmienił. Koledzy z celi opowiadają mu o technologii, Internecie, telefonach komórkowych, zmianach w społeczeństwie, o tempie życia, które dawno przestało przypominać to, co znał z lat 90. Po tylu latach za murami, Jan nie wie, czy jest gotowy, by wrócić...

Zbiór wierszy polskiego poety Czesława Kuriaty (ur. 1938). "Ale też nie należy przy tym ani na moment zapominać, że w utworach Czesława Kuriaty ważna jest nie tyle i nie tylko sprawa obecności własnych, indywidualnych, zawsze przecież niepowtarzalnych losów jednostkowych, ile to przede wszystkim to, że stają się one jedną wielką i wieloimienną o trudnych czasach i ludzkich losach oraz skomplikowanych realiach życia przedstawicieli całej przywoływanej na kartach jego utworów pewnej narodowej społeczności, której on sam czuje się niezbywalną cząstką. Społeczności, do której przyszły pisarz należał w sposób naturalny, jako dziecko polskiej, wołynsko-kresowej chłopskiej rodziny, i której współodpowiedzialnym członkiem i przedstawicielem czuł i czuje się po dzień dzisiejszy ( – mówi wprost w jednym z wierszy). Jako jej świadomy kronikarz, ktoś pełen poznawczej pasji, a zarazem przepełniony potrzebą zrozumienia wszelkich złożoności czasu teraźniejszego, niekoniecznie już tylko historycznych dla młodszego nawet współczesnego czytelnika, owych nieprostych uwarunkowań lat wojennych i późniejszej , wydziedziczonych z ojcowizny wraz z wynikającymi stąd rozlicznymi determinantami psychologicznych postaw i zachowań ludzi, poddawanych radykalnej próbie i konieczności gruntownej przemiany w warunkach nowych realiów społeczno-politycznych (na ile to było początkowo możliwe do pełnej i nieskażonej wymogami określonego czasu i miejsca literackiej artykulacji) [Janusz Termer, cyt. za: https://pisarze.pl/2016/10/10/janusz-termer-o-czym-traktuja-wiersze-i-proza-czeslawa-kuriaty/]".