Moim zdaniem jedna z najbardziej niedocenianych polskich książek. Idealny materiał na wysokobudżetowy film historyczno-przygodowy, a nawet serial. Historia Jana Witkiewicza, autentycznej postaci, o fascynującym i zagadkowym życiorysie, pełnym tragicznych momentów, wzlotów i upadków. Lecz nie warto o nim czytać, przed zapoznaniem się z książką, aby nie psuć sobie przyjemności śledzenia ciekawie rozwijającej się fabuły. Powieść historyczna pełna autentycznych postaci znanych nie tylko polskim czy rosyjskim czytelnikom (Witkiewicz jest jednym z bohaterów co najmniej dwóch rosyjskich książek),ale też i Anglosasom. Do tego jeszcze – czego dziś się nie zauważa – napisana w trakcie radzieckiej interwencji na terenach, na których rozgrywa część akcji, pokazująca, że obszar ten już 150 lat wcześniej był obiektem rywalizacji wielkich mocarstw. A reszta – Azja Środkowa (dziś zarówno postradziecka i pokolonialna),Imperium Rosyjskie, w tym centralna część Rosji, okolice Uralu, Petersburg i Litwa. Politycy, zesłańcy, ludzie kultury, agenci wywiadu, emirowie i generałowie, życie orientalne, kolonialne i europejskie. Nauka, poezja i historia. A wszystko opisane pięknym literackim językiem, a nie publicystyczno-telenowelowym slangiem. Autor naśladuje zarówno sposób wypowiadania się postaci z I połowy XIX wieku, jak i dodatkową specyfikę wypowiedzi i sposobu kontaktowania się w krajach muzułmańskich. Widać troskę o realia historyczne i obyczajowe, których tak brakuje w wielu dzisiejszych powieściach historycznych. Jednym słowem książka wybitna, lecz całkowicie nieznana i zapomniana. Tak bardzo, że moje rozklejone wydanie z 1990 roku, nakładem Państwowego Instytutu Wydawniczego, jest pierwszym i obawiam się, że jedynym. Wielka szkoda, bowiem moim zdaniem jest to jedna z absolutnie najlepszych polskich powieści historycznych drugiej połowy XX wieku, wartych rozpropagowania. Aguirre [lubimyczytac.pl]