Stefan Grabiński, polski pisarz z przełomu XIX i XX wieku, mało znany przez współczesnych na którego ślad natrafiłem przypadkiem. Zebrane w jednym tomie krótkie opowiadania tegoż autora były pierwszym zetknięciem się z jego twórczością i okazało się po raz kolejny jak prawdziwe jest zdanie: cudze chwalicie, swego nie znacie. Publikacja jest kolejnym przykładem, że na rodzimym podwórku mamy autorów nie ustępujących czołówce światowej. Niestety w porównaniu do swych światowych kolegów są oni praktycznie w Polsce nie znani, ich dzieła mają problem ze wznowieniem, nie kręci się na podstawie ich prac seriali czy filmów. Wielka szkoda bowiem tracimy przez to część swego dziedzictwa kultury i tak mocno pokiereszowanego w wyniku zdarzeń XX wieku. Tzw. Polski Poe, notabene wielki jego miłośnik, niewiele odbiega od poziomu samego Edgara Allana Poe, jeśli w ogóle (pomijając oczywiście okres życia obu autorów, a co za tym idzie sposób wyrazu prezentowanego w ich dziełach). Jego powieści grozy stoją na najwyższym poziomie. Nie są to klasyczne horrory, thrillery, utwory SF czy fantastyki, nie ta epoka. Pisarstwo Grabińskiego jest naznaczone czasem jego narodzin czyli wieku XIX gdy powyższe nurty jeszcze nie uległy wyemancypowaniu i nie stały się osobnymi gałęziami literatury. A co do samych Nowel, znajdzie tu czytelnik opowieści świetne jak i przeciętne i nawet słabe. Jest to niestety pewna norma przy zbiorczym wydawaniu dzieł każdego autora. Nie należy się słabszymi utworami jednak zniechęcać, warto nawet im poświęcić parę minut na czytanie by dojść do istnych perełek. Każdemu miłośnikowi grozy polecam Nowele Stefana Grabińskiego. Warto. [lubimyczytac.pl]