SOWA OPAC : Miejska Biblioteka Publiczna im. Juliusza Słowackiego w Tarnowie Katalog zbiorów

1 wynik

Audiobook

W koszyku

oceń

Czekając na człowieka : dziennik ciąży i narodzin / Agnieszka Osiecka ; czyta Bożena Furczyk. - Warszawa : Prószyński i S-ka, 2022 ; 2022 (Larix). - 9 odcinków (długość odcinka : rozdział) ; 66 MB.

Autor

Osiecka Agnieszka (1936-1997) Furczyk Bożena (1970- )

Forma i typ

Audiobooki Publikacje dla niewidomych Literatura faktu, eseje, publicystyka

Odbiorca

Niewidomi

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Osiecka, Agnieszka (1936-1997) Passent, Agata (1973- ) Passent, Daniel (1938-2022) Ciąża Kobieta Macierzyństwo Matki i córki Poród Rodzina

Gatunek

Biografia Publicystyka Listy Dzienniki

Dziedzina i ujęcie

Historia Literaturoznawstwo

Nr książki wg "Larix" : 23112.

Książka nagrana w specjalistycznym kodowanym formacie mp3 obsługiwanym przez urządzenie do odtwarzania książek mówionych "Czytak".

Opis z https://biblio.czytak.com.pl/catalog?phrase=23112&date_from=2005-02-09&date_to=2023-10-24

Książka przeznaczona tylko dla osob niewidomych i niedowidzących dysponujacych Czytakiem.

Niepublikowane zapiski, listy, wywiady i zdjęcia Agnieszki Osieckiej z czasu ciąży i porodu. Walka o równouprawnienie figur artystki, matki i kobiety. "Czekając na człowieka", Agnieszka Osiecka chciała, by jej macierzyństwo było chociaż trochę niezwykłe. Nie chciała urodzić w czasie seansu hipnotycznego. Chociaż właściwie była przygotowana, miała w małej torebce skierowanie, analizę WR, szczotkę, krzyżyk, a w dużej - piżamę, tranzystor i zieloną książkę. Miała po uszy ciążowej kiecki. Wciąż ta sama kiecka. Jak z sierocińca się czuła. Coś nie wyszło z pierwszym szpitalem. Było jej właściwie wszystko jedno, gdzie będzie ta stajenka, czuła tylko Reisefieber - żeby to już. Była strasznie ciekawa, jaki on będzie, ten człowiek. Z drugim szpitalem też coś nie wyszło. Pętała się jak ta Matka Boska z murzyńskich jasełek. Cztery grube Murzynki śpiewały jej: "No room in the hotel!" Ale się nie przejmowała. Im mniej pompy, tym mniejsza trema. Najgorsze były koleżanki. Odkąd była w ciąży, rozmawiały z nią jak ze zwierzęciem. Żadna nie spytała, nad czym pracuje, tylko co ją boli, gdzie swędzi. Czuła jednocześnie i wielką pospolitość swojego losu, i takie coś, jakby cała przyroda i cały Pan Bóg nią jedną się zajmowali.Aż do 4 lutego 1973 roku do godziny 13.55, kiedy to w asyście pielęgniarki i salowej urodziła córkę. Trwało to parę minut, ale strasznie się wysiliła i pierwszy chyba raz w życiu nie myślała o sobie. Myślała tylko o tym dziecku, żeby wszystko robić jak trzeba.